Sławomir Jędrzejewski - One Day, One Face Maciej Zieliński

PROfil

Sławomir Jędrzejewski * Rocznik 1987, mieszka w Toruniu. * Z wykształcenia magister administracji oraz finansów i rachunkowości. * Fotografuje od 2009 r. "One Day, One Face" możecie śledzić na facebook'owym profilu tego projektu pod adresem: facebook.com/oneday.oneface

Skąd pomysł na projekt? Jak to się zaczęło?

Pomysł był reakcją na jesienną chandrę i potrzebę zrobienia czegoś odmiennego, zastanawiałem się, czy mogę zrobić coś od początku do końca, coś własnego i zupełnie nowego, na nikim i na niczym się nie wzorując.

Więc postanowiłeś "łowić" twarze? To jest tak, że każdego dnia patrzysz na spotkanych ludzi w kontekście kolejnego portretu?

Trochę tak! (śmiech). Nawet wychodząc bez aparatu, uważnie przyglądam się przechodniom i wyobrażam sobie, jak wyglądaliby na zdjęciu… Ale nie zawsze sugeruję się wyglądem, zdjęcie zrobię każdemu, kto wyda mi się interesujący i wyrazi na to zgodę.

Jak to się odbywa? Po prostu podchodzisz i pytasz, czy mógłbyś zrobić zdjęcie?

Nie do końca, to nie takie proste. Zwykle pytanie formułuję w dużo szerszy sposób, na jednym wydechu opowiadam, w jakim celu robię te zdjęcia, tłumaczę, że nie mam złych intencji, że nie chcę pieniędzy itd.

15 kwietnia 2012, Tadeusz, fot. Sławomir Jędrzejewski

15 kwietnia 2012, Tadeusz, fot. Sławomir Jędrzejewski

Zdarzyło się, że ktoś odmówił?

O, niejednokrotnie! Nie mówię tu o młodszych osobach, bo one raczej chętnie się zgadzają. Ale Ci już trochę starsi są bardzo podejrzliwi, boją się, że wylądują w tym strasznym Internecie, albo po prostu, że niekorzystnie wyjdą na zdjęciu.

A nie kusiło Cię nigdy, żeby rozwinąć ten projekt i na przykład obok zdjęcia dopisać jedno, dwa zdania, które powiedzą nam coś o fotografowanej osobie? Nic nie wiemy o bohaterach Twoich zdjęć. To mogłoby być ciekawe!

Zgadza się, ale mi chodzi bardziej o czysty portret, to, kim kto jest pozostawiam wyobraźni odbiorcy. Byłoby to też trudniejsze do zrealizowania. Ja cieszę się już na samą możliwość wykonania zdjecia, na które mam przyzwolenie. I tak muszę walczyć z dużą dozą nieufności i rezerwy, myślę, że gdybym chciał jeszcze zgłębiać życiorys, skutecznie odstraszyłbym niektórych bohaterów.

Może jednak warto spróbować?

Oczywiście są osoby, które same się chętnie dzielą wspomnieniami, ale to przeważnie osoby w starszym wieku, które wyraźnie się cieszą, że ktoś się nimi zainteresował… Myślę, że gdybym sam znalazł się w podobnej sytuacji, to zdjęciom bym przyklasnął, ale od zwierzeń też bym się wykręcił. Każdy ma czasem ciężki dzień, natłok obowiązków i spraw.

Czy projekt nie staje się czasem ciężarem? Nie zdarza się, że masz ochotę odpuścić?

Czasem tak, szczególnie zimą. Krótkie, szare, mroźne dni nie zachęcają do spacerów z aparatem, a poza tym w zagadywanych ludziach też jest zdecydowanie mniej chęci i mniej optymizmu. Natomiast czy mógłbym odpuścić? Zdecydowanie nie!

7 grudnia 2012, Arek, fot. Sławomir Jędrzejewski

7 grudnia 2012, Arek, fot. Sławomir Jędrzejewski

Porozmawiajmy o technice. Zdjęcia mają swój styl – zawsze pozbawione koloru, z małą głębią ostrości. To oczywiście sprawia, że projekt jest spójny, ale skąd taki właśnie wybór?

Chodzi dokładnie o to, o czym powiedziałeś – zapewnienie spójności, jednorodności palecie portretów. Z kolei mała głębia ostrości nie jest zasadą, ale rzeczywiście króluje w moich zdjęciach, jest efektem fascynacji rozmyciem, ta plastyka intrygowała mnie jeszcze zanim dostałem swój pierwszy aparat. Ponadto w przypadku portretu, taki zabieg wycięcia z tła bardzo skutecznie skupia uwagę osoby oglądającej zdjęcie w całości na sfotografowanej osobie. Tło nie przeszkadza w odbiorze.

Wielu fotografów mówi, że projekt to naturalny etap po okresie pierwszej fascynacji, gdy próbujemy dosłownie wszystkiego...

To trafne spostrzeżenie! Także w moim przypadku… Na początku też robiłem zdjęcia mleczykom dopalonym lampą błyskową, jeśli przypadkiem wyskoczyła. Ale wraz z pewnym progresem i kolejnymi zdjęciami zmieniały się tematy, przyszedł także czas na coś własnego i własny projekt.

Ile dni już odmierzyłeś?

1560 (stan na 2 stycznia 2015 r. przyp. red.).

Czy to się kiedyś skończy?

Oby nigdy! Choć nikt nie żyje wiecznie, chyba pomyślę nad spadkobiercą, może będzie jakiś chętny!

Dziękuję za rozmowę!