Odkryj potencjał obiektywów: długie teleobiektywy
Krótkoogniskowe teleobiektywy nadają się doskonale do wielu zastosowań, ale jeśli chcesz mieć możliwość wykonywania zbliżeń dzikich zwierząt lub wydarzeń sportowych, powinieneś się zainteresować obiektywem o ogniskowej 400 mm lub dłuższej. Te superteleobiektywy pozwalają robić zdjęcia o bardzo ograniczonej głębi ostrości, w związku z czym – aby móc uzyskać ostre ujęcie należy ostrzyć naprawdę bardzo precyzyjnie.
W przypadku fotografowania niektórych tematów, normalny teleobiektyw nie zapewnia wystarczającego przybliżenia. Superteleobiektywy oferują bardzo wąski kąt widzenia, dzięki czemu są idealne do uwieczniania zawodów sportowych rozgrywanych w plenerze lub ptaków. Jeśli zależy Ci na dużym maksymalnym otworze przysłony, to będziesz musiał ograniczyć się do optyki stałoogniskowej, a tego typu modele nie zawsze są dostępne na wszystkich mocowaniach.
Aby uniknąć sytuacji, w której obiektyw zmuszony jest poszukiwać ostrości w całym zakresie odległości, długoogniskowe szkła mają zwykle umieszczony z boku tubusu przełącznik do ograniczenia zakresu odległości, w jakim autofokus ma ogniskować optykę.
Oprócz dokładnego ostrzenia, drugim największym wyzwaniem podczas korzystania z długich teleobiektywów jest unikanie rejestrowania poruszonych zdjęć. Wiele modeli wyposażonych jest w stabilizator obrazu, który zaprojektowano do kompensowania drgania aparatu, ale najlepszym sposobem jest stosowanie krótkich czasów otwarcia migawki.
Powinien on być nie dłuższy niż 1/efektywna ogniskowa obiektywu; zatem jeżeli, na przykład, fotografujesz obiektywem 500 mm podłączonym do aparatu pełnoklatkowego, to powinieneś ustawić czas naświetlania wynoszący 1/500 s lub krótszy. Z kolei gdyby był to korpus z matrycą formatu APS-C, to jego wartość ma wynosić 1/750 s lub być mniejsza.
|
Foto
|
Na co zwrócić uwagęUchwyt statywowy Ogranicznik zakresu ustawiania ostrości |
Wielkość, waga i ogromne powiększenie, jakimi charakteryzują się długie teleobiektywy, sprawiają, że wykonywanie nimi zdjęć z ręki jest bardzo trudne, lecz może to być najprostszy sposób posługiwania się nimi, jeśli robisz zdjęcia szybko poruszającym się tematom, takim jak rywalizujący sportowcy lub ptaki w locie. Chcąc uzyskać wówczas ostre fotografie, należy używać bardzo krótkich czasów otwarcia migawki, rzędu 1/2000 s. Podeprzyj obiektyw od dołu w przedniej części lewą ręką, tak by spoczął na niej ciężar zarówno tubusu, jak i samego aparatu. Nie próbuj trzymać zestawu zbyt długo w powietrzu, ponieważ Twoje ręce szybko się zmęczą i zaczną drżeć. Opuść urządzenie swobodnie wzdłuż ciała i podnoś dopiero, gdy zamierzasz zrobić zdjęcie.
Stabilizacja obrazu
Stabilizator obrazu wbudowany w obiektyw pomaga uzyskać ostrzejsze zdjęcia przy fotografowaniu z ręki. Wykorzystuje on ruchomą grupę soczewek znajdujących się we wnętrzu tubusu, które są kontrolowane przez czujniki i mogą się przemieszczać w celu kompensacji ruchów obiektywu i aparatu. Niektóre modele obiektywów mają specjalny tryb stabilizacji stosowany podczas panoramowania, który wyłącza kompensację ruchów w poziomie. Jeszcze inne oferują dodatkowy tryb aktywny, który jest przeznaczony do pracy, gdy drgania aparatu są wyjątkowo silne, na przykład podczas fotografowania z poruszającego się pojazdu.
Czujniki wykrywają ruch w trzech płaszczyznach (X, Y i Z), zaś minisilniki cewkowe (VCM) przesuwają elementy optyczne w obiektywie, tak by go skompensować.
Każdy z producentów oznacza system stabilizacji obrazu innym skrótem:
- Canon – IS (Image Stabilisation)
- Nikon – VR (Vibration Reduction)
- Sony – OSS (Optical SteadyShot)
- Fujifilm – OIS (Optical Image Stabilisation)
- Panasonic – OIS (Optical Image Stabiliser)
- Sigma – OS (Optical Stabilisation)
- Tamron – VC (Vibration Compensation)
